Our story told in 15 minutes : The Movie
maandag 8 juli 2013
zondag 2 juni 2013
Day 14 : Not ready to go home
Mijn excuses voor de late update (ondertussen al een weekje thuis), maar hier komt ie dan:
We moeten naar huis vandaag. De harde realiteit slaat toe en de wekker is daar het eerste bewijs van. De laatste spulletjes worden in de koffers opgeborgen met het nodige duw- en trekwerk. De townhome wordt ontdaan van het verzamelde vuilnis, bedden van de gebruikte lakens en de handdoeken moeten op de grond worden achtergelaten. Het door ons aangekochte traphekje droppen we in de kast van de kinderkamer zodat toekomstige huurders er ook kunnen gebruik van maken.
De minivan verzamelt met gemak de 3 valiezen en 2 buggy's in de koffer en de handbagage verdwijnt op de achterbank. We sluiten het huis voor een laatste keer via het elektronische slot en vertrekken met de auto. Na een lange reis van de volle 30 seconden parkeren we onszelf op het terras van het clubhouse voor het schrijven van onze postkaartjes. Van last-minute gesproken... Wie dus een kaartje van ons verwacht, het zal wel komen, maar wees geduldig!
Eenmaal we ook deze taak volbracht hebben, zetten we koers naar... Tja, euh, naar waar? De Florida Mall, voor een halfuurtje? Het is nog wat vroeg... Of beter toch onmiddellijk naar de luchthaven? Stel dat we in een file terechtkomen... Het is immers Memorial Day wat veel volk op de baan brengt. Maar om op de luchthaven rond te slenteren, heb ik ook geen zin... De Florida Mall dan maar, nee toch de luchthaven, of toch, nee, misschien, wie weet... Aaaaahhh, die keuzes toch altijd! We spelen op veilig en begeven ons dan toch maar direct naar MCO en komen inderdaad in een file terecht. Gelukkig lost die snel op. Eenmaal we de mall naderen (die trouwens op weg ligt naar, ja, je raadt het al, de luchthaven!? Waaraan hebben we eigenlijk getwijfeld???), moeten we tanken. Ik had enkel nog graag een boek opgepikt in de Barnes and Noble die zich, volgens de site, in de mall bevindt. Tarara, winkel niet te vinden! Retour dan maar! We zijn bijna terug op de snelweg, als we plots in onze ooghoek toch de boekenwinkel opmerken. Op 2 minuten tijd is de zaak beklonken.
Het inleveren van de auto verloopt probleemloos en we kunnen vrij snel inchecken bij Delta Airlines. We hadden reeds online ingecheckt en hoefden dus niet veel meer te doen. Aan de kiosk werden onze boarding passen geprint. Toen hoorden we voor het eerst over een vertraging van onze vlucht naar New York. Gelukkig was er geen probleem, want de vertraging bleef beperkt en onze overstaptijd van 2 uur nog ruim voldoende.
We aten een hapje in de Foodcourt waar we trouwens bijna moesten vechten voor een plekje. We namen onze tijd want we hadden nog genoeg tijd. Voor we de winkeltjes in gingen, checkten we eerst even de monitors om de status van onze vlucht te volgen. Eeeeuuuuhhh, dit kan niet!!! De vertraging was ondertussen opgelopen en geen klein beetje ook. Die connectie naar Brussel konden we al op onze buik schrijven. Terug naar de ticket- en incheckbalies dus.
We wachtten aan de rebooking van Delta in een relatief korte rij. Wat een geluk dat er niet veel andere mensen vóór ons waren, want de mogelijkheden slinken met de minuut. We merkten echter al snel dat de lijn niet voortbewoog en er niemand aan de balie zat. Na een halfuur informeerden we hiernaar en wat bleek: zaterdagnamiddag, lunchpauze en dan moet je wachten op de volgende shift... Leuk! Ondertussen werd de rij achter ons aangevuld met Nederlanders en Belgen allen op weg naar huis via New York. Deze laatsten waren hier al sinds gisteren en hadden toen hetzelfde aan de hand. Ze hadden in een hotel overnacht. Oh nee, dit zag er niet rooskleurig uit. Ik dacht aan mijn fameuze, laatste woorden in MK gisteren: "Neen! Ik wil niet weg! Ik wil hier blijven..." Ok, ja, maar niet op deze manier hé... Uiteindelijk kwam er schot in de zaak toen de nieuwe shift arriveerde en al snel was het onze beurt.
We werden omgeboekt naar een Lufthansa vlucht naar Frankfurt en van daaruit naar Brussel. Klinkt goed, toch? Er waren wel een paar dingetjes minder leuk, maar die namen we er maar bij. De vlucht vertrok namelijk maar 's avonds laat, om 20u40. We moest dus nog uren wachten. De bagage was ook al op weg naar het vliegtuig voor JFK en moest dus teruggeroepen worden. We konden die oppikken in het kantoor van Delta aan bagageclaim. Zitjes bij elkaar konden niet geregeld worden door Delta. We moesten opnieuw inchecken bij Lufthansa en dat zou daar geregeld moeten worden. We hadden ook maar iets meer dan een uur overstaptijd in Frankfurt. De bagage wordt wel doorgestuurd, maar ik meen mij toch te herinneren dat dat een luchthaven is met lange, lange gangen...
De bagage kwam ongeveer gelijktijdig als ons toe in het kantoortje, weliswaar minus één wiel (en ja, van de nieuwe koffer!). De check-in van Lufthansa ging pas binnen twee uur en een half open. We moesten dus nog een tijdje met alle koffers de baan op. We hebben elk winkeltje wel 2x gezien, babbeltjes geslaan met de verkoopsters, nog eens iets gedronken. Een halfuurtje voor de balie openging, begaven we ons al naar de check-in. En wat bleek, er waren al heel wat mensen aan het aanschuiven. De medewerker aan het begin van de rij, hielp ons om reeds in te checken via de kiosk. Dan hoefden we straks enkel de bagage af te geven. Hij zorgde ervoor dat we mooi bij elkaar zaten en dan nog de 2de rij van Economy. Zo kunnen we in Frankfurt snel van het vliegtuig.
Nadat de bagage ook afgegeven was, gingen we maar onmiddellijk door de security. In de vertrekhal hadden we toch al alles gezien. Het geluk was wel dat de luchthaven ondertussen veel minder druk was dan in de namiddag en we heel vlotjes verder konden. We hadden vouchers gekregen van Delta van 6 dollar elk om te eten. Die spendeerden we bij Starbucks en later nog bij een winkeltje voor drinken. We hebben de kinderen even wat laten rennen door een lege terminal. Ik denk dat daar alle vluchten al vertrokken waren. Perfecte plek! De kinderen hadden er echt nood aan hun energie wat kwijt te geraken en hier stoorden we niemand.
Het vliegtuig vertrok met een kleine vertraging, maar we zouden ongeveer op hetzelfde tijdstip landen als voorzien. We kregen nog een warme maaltijd en dan was het tijd om de kinderen in slaapmodus over te brengen. Finn was direct vertrokken. Senn keek nog wat tv. Het personal entertainment systeem was ok, maar dat van Delta beter. We zaten op een rijtje van vier in het midden met voor ons maar 3 zetels. Dit gaf meer beenruimte voor degenen die aan de buitenzijde zaten, maar wel wat schuin naar je tvtje kijken. Er zat er nog eentje extra in de leuning van de 4de zetel. De armleuningen konden niet bewegen wat wel een beetje lastig was voor de kinderen want anders hadden zij hun hoofd of benen wat op onze schoot kunnen leggen. Senn viel in slaap ongeveer op het moment dat Finn weer wakker werd. Die is een behoorlijke tijd wakker geweest, maar viel uiteindelijk dan toch weer in slaap. Zo'n twee uur voor de landing werd er iemand een aantal rijen achter ons behoorlijk luchtziek en werden wij voorzien van het bijhorende lawaai... Mijn maag maakte daardoor ook al wat vaker dan normaal een tuimeling. Het warme ontbijt met eieren en tomaat ging binnen maar met lange tanden...
Eenmaal aangekomen in Frankfurt, net op tijd trouwens, bleven we zeker 10 minuten taxiën. We zagen onze overstaptijd met zienderogen verminderen. De buggy liet vervolgens ook nog heel lang op zich wachten. We vroegen aan diverse medewerkers van de luchthaven enige hulp, maar de eerste 2 lachten ons regelrecht in ons gezicht uit toen ze hoorden wanneer en van welke gate we normaal gezien vertrokken... Wauw, welkom in Europa! Enkelen anderen gaven ons wel de nodige uitleg en hoe we er konden geraken. We hebben gelopen, gelopen en gelopen tot we bijna neervielen. Toppunt was trouwens dat ze beide buggy's gebracht hadden terwijl de dubbele eigenlijk doorgecheckt was naar Brussel. Deze moest nog eens apart door de security gezien deze te groot is. Kortom, tijdverlies à volonté. We haalden uiteindelijk net op tijd de gate! Daar zie! "You're not going to make it!" Aha, welles!!! We moesten wel zelf de buggy dragen, zei de mevrouw aan de gate. Tja, dat is toch niet zo ver in zo'n slurf? Net tot aan de deur? Wat bedoelde ze eigenlijk? Ah, aan het einde van de gang zagen we een trap! Normaal stap je toch boven in een vliegtuig op? Onderaan de trap wachtte er een bus op ons. We dachten dat het vliegtuig eventjes verder op de tarmac stond. Nee hoor, nog een hele eind tot de andere kant van de luchthaven met de bus. We stapten in het vliegtuig toen het al enkele minuten na vertrektijd was... Maar we waren niet de enigen...
De vlucht was heel kort, zo'n 40 minuten. Finn en ik deden nog een kort dutje. Senn en Bart kregen iets te drinken, namen een slok en mochten het alweer afgeven want we gingen landen. Wat een contrast met zo'n lange vlucht over de oceaan. In België verliep alles soepel. De shuttle waarmee we naar het Van der Valk hotel moesten om onze auto op te pikken, was er wel niet meer. Die hadden we ruimschoots gemist door onze vertraging. Het hotel heeft een taxi(bus) gestuurd die ons tegen een kleine vergoeding naar Diegem bracht. In het pakket dat we geboekt hadden, waren 2 weken parking in begrepen. De auto stond er al zo'n 2 à 3 dagen langer, maar daar maakten ze totaal geen probleem van. We betaalden niets extra. De rit naar huis ging goed, maar er moest wel regelmatig aan het schakelen gedacht worden. Ook thuis zag alles er picobello uit.
Bedankt aan de thuisblijvers om alles zo goed te verzorgen en ook bedankt aan de familie die, tevergeefs, meer dan twee uur heeft staan wachten op Zaventem om ons te verrassen!
Tja, en nu... Het zit erop hé... En net als vorige keer, balen we als een stekker! We willen terug, evident. Naar de warmte, niet alleen van het klimaat maar ook van de mensen. De kinderen vinden het raar dat ze in de winkel niet meer aangesproken worden, niemand zomaar "hello!", "hi, how are you?" of "bye-bye" zegt... Dan zullen we dat zelf maar beginnen doen zeker?
Ik ga proberen van onze leukste foto's en filmpjes een compilatie te maken. Dat zal wel wat meer tijd in beslag nemen, maar van zodra het klaar is, post ik het zeker hier!
Wat een prachtige vakantie! Hopelijk binnen enkele jaartjes nog eens naar States!
Gaan jullie dan opnieuw mee?
We moeten naar huis vandaag. De harde realiteit slaat toe en de wekker is daar het eerste bewijs van. De laatste spulletjes worden in de koffers opgeborgen met het nodige duw- en trekwerk. De townhome wordt ontdaan van het verzamelde vuilnis, bedden van de gebruikte lakens en de handdoeken moeten op de grond worden achtergelaten. Het door ons aangekochte traphekje droppen we in de kast van de kinderkamer zodat toekomstige huurders er ook kunnen gebruik van maken.
De minivan verzamelt met gemak de 3 valiezen en 2 buggy's in de koffer en de handbagage verdwijnt op de achterbank. We sluiten het huis voor een laatste keer via het elektronische slot en vertrekken met de auto. Na een lange reis van de volle 30 seconden parkeren we onszelf op het terras van het clubhouse voor het schrijven van onze postkaartjes. Van last-minute gesproken... Wie dus een kaartje van ons verwacht, het zal wel komen, maar wees geduldig!
Eenmaal we ook deze taak volbracht hebben, zetten we koers naar... Tja, euh, naar waar? De Florida Mall, voor een halfuurtje? Het is nog wat vroeg... Of beter toch onmiddellijk naar de luchthaven? Stel dat we in een file terechtkomen... Het is immers Memorial Day wat veel volk op de baan brengt. Maar om op de luchthaven rond te slenteren, heb ik ook geen zin... De Florida Mall dan maar, nee toch de luchthaven, of toch, nee, misschien, wie weet... Aaaaahhh, die keuzes toch altijd! We spelen op veilig en begeven ons dan toch maar direct naar MCO en komen inderdaad in een file terecht. Gelukkig lost die snel op. Eenmaal we de mall naderen (die trouwens op weg ligt naar, ja, je raadt het al, de luchthaven!? Waaraan hebben we eigenlijk getwijfeld???), moeten we tanken. Ik had enkel nog graag een boek opgepikt in de Barnes and Noble die zich, volgens de site, in de mall bevindt. Tarara, winkel niet te vinden! Retour dan maar! We zijn bijna terug op de snelweg, als we plots in onze ooghoek toch de boekenwinkel opmerken. Op 2 minuten tijd is de zaak beklonken.
We aten een hapje in de Foodcourt waar we trouwens bijna moesten vechten voor een plekje. We namen onze tijd want we hadden nog genoeg tijd. Voor we de winkeltjes in gingen, checkten we eerst even de monitors om de status van onze vlucht te volgen. Eeeeuuuuhhh, dit kan niet!!! De vertraging was ondertussen opgelopen en geen klein beetje ook. Die connectie naar Brussel konden we al op onze buik schrijven. Terug naar de ticket- en incheckbalies dus.
We wachtten aan de rebooking van Delta in een relatief korte rij. Wat een geluk dat er niet veel andere mensen vóór ons waren, want de mogelijkheden slinken met de minuut. We merkten echter al snel dat de lijn niet voortbewoog en er niemand aan de balie zat. Na een halfuur informeerden we hiernaar en wat bleek: zaterdagnamiddag, lunchpauze en dan moet je wachten op de volgende shift... Leuk! Ondertussen werd de rij achter ons aangevuld met Nederlanders en Belgen allen op weg naar huis via New York. Deze laatsten waren hier al sinds gisteren en hadden toen hetzelfde aan de hand. Ze hadden in een hotel overnacht. Oh nee, dit zag er niet rooskleurig uit. Ik dacht aan mijn fameuze, laatste woorden in MK gisteren: "Neen! Ik wil niet weg! Ik wil hier blijven..." Ok, ja, maar niet op deze manier hé... Uiteindelijk kwam er schot in de zaak toen de nieuwe shift arriveerde en al snel was het onze beurt.
We werden omgeboekt naar een Lufthansa vlucht naar Frankfurt en van daaruit naar Brussel. Klinkt goed, toch? Er waren wel een paar dingetjes minder leuk, maar die namen we er maar bij. De vlucht vertrok namelijk maar 's avonds laat, om 20u40. We moest dus nog uren wachten. De bagage was ook al op weg naar het vliegtuig voor JFK en moest dus teruggeroepen worden. We konden die oppikken in het kantoor van Delta aan bagageclaim. Zitjes bij elkaar konden niet geregeld worden door Delta. We moesten opnieuw inchecken bij Lufthansa en dat zou daar geregeld moeten worden. We hadden ook maar iets meer dan een uur overstaptijd in Frankfurt. De bagage wordt wel doorgestuurd, maar ik meen mij toch te herinneren dat dat een luchthaven is met lange, lange gangen...
De bagage kwam ongeveer gelijktijdig als ons toe in het kantoortje, weliswaar minus één wiel (en ja, van de nieuwe koffer!). De check-in van Lufthansa ging pas binnen twee uur en een half open. We moesten dus nog een tijdje met alle koffers de baan op. We hebben elk winkeltje wel 2x gezien, babbeltjes geslaan met de verkoopsters, nog eens iets gedronken. Een halfuurtje voor de balie openging, begaven we ons al naar de check-in. En wat bleek, er waren al heel wat mensen aan het aanschuiven. De medewerker aan het begin van de rij, hielp ons om reeds in te checken via de kiosk. Dan hoefden we straks enkel de bagage af te geven. Hij zorgde ervoor dat we mooi bij elkaar zaten en dan nog de 2de rij van Economy. Zo kunnen we in Frankfurt snel van het vliegtuig.
Nadat de bagage ook afgegeven was, gingen we maar onmiddellijk door de security. In de vertrekhal hadden we toch al alles gezien. Het geluk was wel dat de luchthaven ondertussen veel minder druk was dan in de namiddag en we heel vlotjes verder konden. We hadden vouchers gekregen van Delta van 6 dollar elk om te eten. Die spendeerden we bij Starbucks en later nog bij een winkeltje voor drinken. We hebben de kinderen even wat laten rennen door een lege terminal. Ik denk dat daar alle vluchten al vertrokken waren. Perfecte plek! De kinderen hadden er echt nood aan hun energie wat kwijt te geraken en hier stoorden we niemand.
Het vliegtuig vertrok met een kleine vertraging, maar we zouden ongeveer op hetzelfde tijdstip landen als voorzien. We kregen nog een warme maaltijd en dan was het tijd om de kinderen in slaapmodus over te brengen. Finn was direct vertrokken. Senn keek nog wat tv. Het personal entertainment systeem was ok, maar dat van Delta beter. We zaten op een rijtje van vier in het midden met voor ons maar 3 zetels. Dit gaf meer beenruimte voor degenen die aan de buitenzijde zaten, maar wel wat schuin naar je tvtje kijken. Er zat er nog eentje extra in de leuning van de 4de zetel. De armleuningen konden niet bewegen wat wel een beetje lastig was voor de kinderen want anders hadden zij hun hoofd of benen wat op onze schoot kunnen leggen. Senn viel in slaap ongeveer op het moment dat Finn weer wakker werd. Die is een behoorlijke tijd wakker geweest, maar viel uiteindelijk dan toch weer in slaap. Zo'n twee uur voor de landing werd er iemand een aantal rijen achter ons behoorlijk luchtziek en werden wij voorzien van het bijhorende lawaai... Mijn maag maakte daardoor ook al wat vaker dan normaal een tuimeling. Het warme ontbijt met eieren en tomaat ging binnen maar met lange tanden...
Eenmaal aangekomen in Frankfurt, net op tijd trouwens, bleven we zeker 10 minuten taxiën. We zagen onze overstaptijd met zienderogen verminderen. De buggy liet vervolgens ook nog heel lang op zich wachten. We vroegen aan diverse medewerkers van de luchthaven enige hulp, maar de eerste 2 lachten ons regelrecht in ons gezicht uit toen ze hoorden wanneer en van welke gate we normaal gezien vertrokken... Wauw, welkom in Europa! Enkelen anderen gaven ons wel de nodige uitleg en hoe we er konden geraken. We hebben gelopen, gelopen en gelopen tot we bijna neervielen. Toppunt was trouwens dat ze beide buggy's gebracht hadden terwijl de dubbele eigenlijk doorgecheckt was naar Brussel. Deze moest nog eens apart door de security gezien deze te groot is. Kortom, tijdverlies à volonté. We haalden uiteindelijk net op tijd de gate! Daar zie! "You're not going to make it!" Aha, welles!!! We moesten wel zelf de buggy dragen, zei de mevrouw aan de gate. Tja, dat is toch niet zo ver in zo'n slurf? Net tot aan de deur? Wat bedoelde ze eigenlijk? Ah, aan het einde van de gang zagen we een trap! Normaal stap je toch boven in een vliegtuig op? Onderaan de trap wachtte er een bus op ons. We dachten dat het vliegtuig eventjes verder op de tarmac stond. Nee hoor, nog een hele eind tot de andere kant van de luchthaven met de bus. We stapten in het vliegtuig toen het al enkele minuten na vertrektijd was... Maar we waren niet de enigen...
De vlucht was heel kort, zo'n 40 minuten. Finn en ik deden nog een kort dutje. Senn en Bart kregen iets te drinken, namen een slok en mochten het alweer afgeven want we gingen landen. Wat een contrast met zo'n lange vlucht over de oceaan. In België verliep alles soepel. De shuttle waarmee we naar het Van der Valk hotel moesten om onze auto op te pikken, was er wel niet meer. Die hadden we ruimschoots gemist door onze vertraging. Het hotel heeft een taxi(bus) gestuurd die ons tegen een kleine vergoeding naar Diegem bracht. In het pakket dat we geboekt hadden, waren 2 weken parking in begrepen. De auto stond er al zo'n 2 à 3 dagen langer, maar daar maakten ze totaal geen probleem van. We betaalden niets extra. De rit naar huis ging goed, maar er moest wel regelmatig aan het schakelen gedacht worden. Ook thuis zag alles er picobello uit.
Bedankt aan de thuisblijvers om alles zo goed te verzorgen en ook bedankt aan de familie die, tevergeefs, meer dan twee uur heeft staan wachten op Zaventem om ons te verrassen!
Tja, en nu... Het zit erop hé... En net als vorige keer, balen we als een stekker! We willen terug, evident. Naar de warmte, niet alleen van het klimaat maar ook van de mensen. De kinderen vinden het raar dat ze in de winkel niet meer aangesproken worden, niemand zomaar "hello!", "hi, how are you?" of "bye-bye" zegt... Dan zullen we dat zelf maar beginnen doen zeker?
Ik ga proberen van onze leukste foto's en filmpjes een compilatie te maken. Dat zal wel wat meer tijd in beslag nemen, maar van zodra het klaar is, post ik het zeker hier!
Wat een prachtige vakantie! Hopelijk binnen enkele jaartjes nog eens naar States!
Gaan jullie dan opnieuw mee?
zaterdag 25 mei 2013
Day 13 : Magic Kingdom, Celebration en zwemmen
Vandaag was het onze laatste dag. Een dag vol moeilijke keuzes... Wat doe je op zo'n laatste volle dag eigenlijk? Een volledige parkdag is niet echt een goed idee... Doe je iets nieuws of doe je oude favorieten om het af te leren? Ook de events van vandaag maakten het er niet gemakkelijker op. In Seaworld verwachtte men een massa mensen voor de opening van Antarctica. We hebben gisteren de dranghekkens zie staan in de buurt en het zag er niet echt aantrekkelijk uit. Magic Kingdom was dan weer 24 uur open als kick-off voor een 'Monstrous Summer' ter ere van de release van de 2de film van Monsters Inc. (Monsters University). Het park opent om 6 uur vrijdagochtend en blijft open tot exact 6 uur zaterdagochtend. Zo'n events zijn zo uniek dat ze ook duizenden en duizenden mensen op gang brengen. We hadden in onze originele planning MK voorzien voor vandaag zodat we op een waardige manier afscheid konden nemen van Mickey Mouse. En daar hielden we ons aan! Op naar MK en deze hele speciale gebeurtenis!
We waren voorzien op een nooit geziene drukte, maar het viel nog heel goed mee. Men verwachtte wel de meeste mensen in de valavond als de locals gedaan hebben met werken en afzakken naar het park. We waren rond 10 uur op Town Square en konden onmiddellijk nog eens meedansen met de Move It, Shake it parade. Speciaal voor vandaag waren Mike en Sully er ook bij.
Van zodra deze gepasseerd was, schoten wij ons onmiddellijk in de Emporium om te kijken welke speciale merchandise voor vandaag te koop was. Er waren speciale Mike en Sully ears, maar ook t-shirts. We hebben zo eentje meegebracht als herinnering aan deze dag... We kregen sowieso ook elk een button.
Buiten zagen we net Mary Poppins verschijnen. De jongens zijn echte gentlemans geweest bij deze lieve Engelse dame. Ze nam haar tijd om met hen te praten ook al wist ze dat ze geen Engels praten. Oh, weer zo'n magisch moment... Dit gebeurt toch enkel in Disney...
We namen fastpassen om Mickey te ontmoeten want we moesten hem toch op de hoogte brengen dat we morgen vertrekken... Van zodra we deze op zak hadden, konden we net op tijd bijschuiven voor de show aan het kasteel. Leuk dat we nog veel characters konden zien ook al was het van op een afstandje.
De lijn voor de attractie van Buzz viel heel goed mee net na de show, zo'n 15 minuten. Perfect om vandaag nog eens te doen. De jongens, maar ook ik, vinden deze heel leuk. Eenmaal buiten schoven we onmiddellijk aan om Buzz te ontmoeten. Deze hadden we immers deze reis nog niet gezien. We merkten wel aan de medewerkers en sommige fotografen dat het vandaag een wat rare dag was, want sommigen liepen op de tippen van hun tenen. Ze waren niet zo relaxed of vriendelijk als andere dagen. Ach ja, ik zou zo'n werkdag ook niet echt zien zitten...
Op weg naar Mickey, deden we opnieuw alle photopassfotografen aan. Er zullen zeker een paar leuke foto's tussen zitten daar!
En dan was het tijd om afscheid te nemen... Een laatste kus en knuffel voor onze beste vriend...
Bovenop op het treinstation keken we neer op Main Street en Cinderella's Castle... Op zo'n moment zie je alle magische momenten van de voorbije weken aan je voorbij gaan, de glimlach van de kinderen, het geschater, de verwondering, het gehuppel, ... We leefden die dagen in een Disney bubble en moesten nu terug naar de echte wereld... Tuurlijk heb je daar geen zin in... Wie zou dat wel zien zitten? Maar we zijn vooral dankbaar voor deze kostbare tijd die we samen mochten meemaken!
Op dat moment stonden de tranen in mijn ogen en nu ik dit schrijf is het opnieuw even slikken...
De laatste foto's, de laatste ferrytocht, de laatste keer de parking afrijden en onder het bord van Disneyworld doorrijden. Het bord op de terugreis zegt: "See ya real soon!" Hopelijk, maar ik denk dat het nog wel een paar jaartjes zal duren...
We reden naar Celebration, een dorpje opgericht op initiatief van de Walt Disney Company. Haha, je dacht nu toch niet echt dat we Disney onmiddellijk volledig kunnen loslaten? Prachtig stadje trouwens! We hebben eerst een rondje gedaan, gezien we met een slapertje zaten. Toen de honger begon te knagen, hebben we hem wakker gemaakt en de maaltijd genuttigd in de Celebration Town Tavern. Mmm, lekker gegeten! En heel vriendelijke mensen daar! Prachtig uitzicht op het meer trouwens.
Eenmaal thuis nog eenmaal gaan zwemmen en de koffers maken. Er is wel wat paswerk nodig geweest. We waren heen gereisd met 2 koffers en hadden hier een nieuwe, extra gekocht, maar ook deze is heel goed gevuld. Beetje proppen, maar het komt wel slim. Praktisch gezien zijn we er klaar voor, maar emotioneel?
Zo, lieve mensen die steeds meegevolgd hebben... Het zit erop! Dit is de laatste update vanuit het zonnige Florida... Ik wil jullie allen heel erg bedanken voor het meelezen. Hopelijk hebben jullie wat kunnen meegenieten. Ik vond de blog een zware opdracht deze keer, maar ben het blijven doen omdat ik weet dat jullie meelezen. En ook omdat ik weet hoezeer we er nadien zelf van genieten. Het was ook zo leuk om jullie reacties te lezen! Eenmaal thuis plaats ik nog wel iets om over onze terugreis te vertellen! Voor de Floridareizigers van het forum die nog moeten vertrekken: ik wens jullie een fantastische reis toe!!! Voor degenen die net terug zijn of voorlopig niet gaan: geniet van de herinneringen!!! Dat zullen wij ook doen... En voor onze familie en vrienden thuis: we komen eraan!!!
Bye for now...
We waren voorzien op een nooit geziene drukte, maar het viel nog heel goed mee. Men verwachtte wel de meeste mensen in de valavond als de locals gedaan hebben met werken en afzakken naar het park. We waren rond 10 uur op Town Square en konden onmiddellijk nog eens meedansen met de Move It, Shake it parade. Speciaal voor vandaag waren Mike en Sully er ook bij.
Van zodra deze gepasseerd was, schoten wij ons onmiddellijk in de Emporium om te kijken welke speciale merchandise voor vandaag te koop was. Er waren speciale Mike en Sully ears, maar ook t-shirts. We hebben zo eentje meegebracht als herinnering aan deze dag... We kregen sowieso ook elk een button.
Buiten zagen we net Mary Poppins verschijnen. De jongens zijn echte gentlemans geweest bij deze lieve Engelse dame. Ze nam haar tijd om met hen te praten ook al wist ze dat ze geen Engels praten. Oh, weer zo'n magisch moment... Dit gebeurt toch enkel in Disney...
We namen fastpassen om Mickey te ontmoeten want we moesten hem toch op de hoogte brengen dat we morgen vertrekken... Van zodra we deze op zak hadden, konden we net op tijd bijschuiven voor de show aan het kasteel. Leuk dat we nog veel characters konden zien ook al was het van op een afstandje.
De lijn voor de attractie van Buzz viel heel goed mee net na de show, zo'n 15 minuten. Perfect om vandaag nog eens te doen. De jongens, maar ook ik, vinden deze heel leuk. Eenmaal buiten schoven we onmiddellijk aan om Buzz te ontmoeten. Deze hadden we immers deze reis nog niet gezien. We merkten wel aan de medewerkers en sommige fotografen dat het vandaag een wat rare dag was, want sommigen liepen op de tippen van hun tenen. Ze waren niet zo relaxed of vriendelijk als andere dagen. Ach ja, ik zou zo'n werkdag ook niet echt zien zitten...
Op weg naar Mickey, deden we opnieuw alle photopassfotografen aan. Er zullen zeker een paar leuke foto's tussen zitten daar!
En dan was het tijd om afscheid te nemen... Een laatste kus en knuffel voor onze beste vriend...
Bovenop op het treinstation keken we neer op Main Street en Cinderella's Castle... Op zo'n moment zie je alle magische momenten van de voorbije weken aan je voorbij gaan, de glimlach van de kinderen, het geschater, de verwondering, het gehuppel, ... We leefden die dagen in een Disney bubble en moesten nu terug naar de echte wereld... Tuurlijk heb je daar geen zin in... Wie zou dat wel zien zitten? Maar we zijn vooral dankbaar voor deze kostbare tijd die we samen mochten meemaken!
Op dat moment stonden de tranen in mijn ogen en nu ik dit schrijf is het opnieuw even slikken...
De laatste foto's, de laatste ferrytocht, de laatste keer de parking afrijden en onder het bord van Disneyworld doorrijden. Het bord op de terugreis zegt: "See ya real soon!" Hopelijk, maar ik denk dat het nog wel een paar jaartjes zal duren...
We reden naar Celebration, een dorpje opgericht op initiatief van de Walt Disney Company. Haha, je dacht nu toch niet echt dat we Disney onmiddellijk volledig kunnen loslaten? Prachtig stadje trouwens! We hebben eerst een rondje gedaan, gezien we met een slapertje zaten. Toen de honger begon te knagen, hebben we hem wakker gemaakt en de maaltijd genuttigd in de Celebration Town Tavern. Mmm, lekker gegeten! En heel vriendelijke mensen daar! Prachtig uitzicht op het meer trouwens.
Eenmaal thuis nog eenmaal gaan zwemmen en de koffers maken. Er is wel wat paswerk nodig geweest. We waren heen gereisd met 2 koffers en hadden hier een nieuwe, extra gekocht, maar ook deze is heel goed gevuld. Beetje proppen, maar het komt wel slim. Praktisch gezien zijn we er klaar voor, maar emotioneel?
Zo, lieve mensen die steeds meegevolgd hebben... Het zit erop! Dit is de laatste update vanuit het zonnige Florida... Ik wil jullie allen heel erg bedanken voor het meelezen. Hopelijk hebben jullie wat kunnen meegenieten. Ik vond de blog een zware opdracht deze keer, maar ben het blijven doen omdat ik weet dat jullie meelezen. En ook omdat ik weet hoezeer we er nadien zelf van genieten. Het was ook zo leuk om jullie reacties te lezen! Eenmaal thuis plaats ik nog wel iets om over onze terugreis te vertellen! Voor de Floridareizigers van het forum die nog moeten vertrekken: ik wens jullie een fantastische reis toe!!! Voor degenen die net terug zijn of voorlopig niet gaan: geniet van de herinneringen!!! Dat zullen wij ook doen... En voor onze familie en vrienden thuis: we komen eraan!!!
Bye for now...
vrijdag 24 mei 2013
Day 12 : Seaworld en zwemmen
We parkeren de auto en zetten er onmiddellijk flink de pas in. We zien verschillende mensen Manta binnengaan en denken aanvankelijk dat de rij tot daar reeds reikt. Het blijkt echter dat de attractie nog maar pas open is en er vooraf al enkelen stonden aan te schuiven. Oeefffff... Ik ga als eerste en zwier al mijn bezittingen naar Bart. Best hier geen zonnebrillen, hoeden, handtassen of dergelijke in meenemen. Ik kan gewoon onmiddellijk doorlopen en zie maar 1 wagentje voor me vertrekken. Geen tijd om zenuwachtig te worden. Flipflops vliegen aan de kant (beter hier dan later) en ik kan plaatsnemen. Schouderbeugel en beenbeugels aan, klik en je kantelt reeds naar voren. Dan begin je aan die lange klim naar boven. Gelukkig heb je een prachtig uitzicht want de anticipatie zou je anders de das omdoen. Eenmaal vertrokken volgt eigenlijk een heel zachte ride. De pretzelloop in het begin voel je enorm, maar vanaf dan is het een gewoon ritje. Ik vrees dat mijn verwachtingen wat te hoog waren. Als je onder de Manta aan het kijken bent naar de anderen, klinkt en ziet het er trouwens veel erger uit dan erin. Bart vond het ook heel leuk, maar ook voor hem mocht het harder gegaan zijn.
Senn staat te popelen want nu is Journey to Atlantis aan de beurt. Opnieuw gewoon doorlopen en zelfs ons eigen plaatsje kiezen. Nee Senn, niet helemaal voorin!!! Ach ja, opnieuw warm genoeg vandaag. En we waren nat, heel nat, ... Het wordt een gewoonte. Senn ging nog een 2de keer samen met Bart. Het leuke aan Atlantis is ook dat de het van een soort splash overgaat in een stukje coaster. Het stopt ook niet onmiddellijk na die grote drop, maar gaat nog een tijdje door.
We zagen dat de achterzijde van Antartica open was en er allerlei werknemers rondliepen. Dit is de allernieuwste attractie van Seaworld die morgen officieel opent. We hebben de commercials en hard hat tours op youtube bekeken en het moet super zijn! Maar morgen gaat het te druk zijn en voor onze laatste dag zien we dat niet zitten. We hadden gehoopt op een soort soft opening waarbij ze al enkele gasten binnenlieten. We hebben het gevraagd, maar vandaag was het enkel op voor de media. Het kon zijn dat er later enkele gasten binnen mochten, maar nu zeker nog niet. Er werd ons aangeraden het nog een paar keer later op de dag te proberen. En dat hebben we geprobeerd, maar njet! Zo jammer, we waren er zo dicht bij... Reden om nog eens terug te komen hé...
We hadden vorige keer de zeeleeuwenshow gezien, maar nog niet hun plekje, Pacific Point Reserve. Ze zaten er vandaag vrij tam bij, maar het blijft leuk om hen bezig te zien.
We gingen wat spelen in Shamu's Harbour en dan was het al tijd voor One Ocean, de show met de orka's. Het is natuurlijk een grote verschil met vroeger, toen de trainers nog toegelaten werden in het water. Wel heel mooie muziek en heel veel te zien. Er waren 6 orka's die meededen vandaag, van klein tot groot. Gaf soms een wat chaotisch beeld in het water, maar dan ook een heel energieke show.
Eenmaal thuis en gegeten, durfden we door de stekende zon niet onmiddellijk te gaan zwemmen. We hebben het even rustig aan gedaan en gingen rond 4 uur naar het zwembad. Het waren een heerlijke twee uren.
s' Avonds worden al enkele spulletjes in de koffers gelegd want morgen is het alweer onze laatste dag. We hadden nog heel graag even naar MK geweest voor een allerlaatste keer. Maaaaaaaarrrrr morgen is dat park open voor 24 UUR!!! Van 6 uur 's morgens tot 6 uur zaterdagochtend. Het belooft niet druk maar crazy, megadruk te zijn. We zullen zien of we dit aandurven of niet...
Abonneren op:
Posts (Atom)